Νομίζεις ότι ξέρεις τους Dead Can Dance. Όταν μιλάς γι’ αυτούς χρησιμοποιείς τη λέξη ''συγκρότημα'', αλλά κάνεις λάθος. Νομίζεις ότι σου αρέσει η Lisa Gerrard. Με κάθε ευκαιρία δηλώνεις πως είναι η αγαπημένη σου τραγουδίστρια, αλλά η Lisa δεν ''τραγουδάει''. Ποτέ δεν το έκανε. Νομίζεις ότι χθες παρακολούθησες μια συναυλία, αλλά αυτό που βιώσαμε ήταν μια μοναδική μυσταγωγία.
Αυτό που θα διαβάσετε δεν είναι μια ''κριτική'' της εμφάνισης των Dead Can Dance στο Θέατρο Γης στη Θεσσαλονίκη. Ο καθένας βιώνει μοναδικά το ίδιο γεγονός και εισπράττει διαφορετικά συναισθήματα από αυτό. Δεν ξέρω πόση ώρα ακριβώς παίξανε, ούτε συγκράτησα την playlist. Δεν γνωρίζω τα ονόματα των μουσικών που τους συνόδευσαν στην σκηνή. Όλοι όμως παίξανε τον ρόλο τους στο να δημιουργηθεί αυτή η μαγική ατμόσφαιρα. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στην κοπέλα που, εκτός από τα πλήκτρα, χρωμάτιζε τα κομμάτια με τα ΥΠΕΡΟΧΑ δεύτερα φωνητικά της. Σε αυτό βοήθησε και ο ήχος που πρέπει να είναι με διαφορά ο καλύτερος που έχω ακούσει είτε σε ανοιχτό, είτε σε κλειστό χώρο.
Το Θέατρο Γης είναι ένας πανέμορφος χώρος με εύκολη πρόσβαση, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ενδείκνυται για συναυλίες τέλη Σεπτέμβρη. Μπορεί να γλυτώσαμε τη βροχή, αλλά το κρύο και ο αέρας έκαναν πιο δύσκολη τη ζωή μας. Τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που ανέβηκαν στη σκηνή οι Dead Can Dance και ξεκίνησαν με το ''Children Of The Sun'' από το πρόσφατο ''Anastasis''. Καθοδηγούμενοι από τον αγέρωχο Brendan Perry, μας χάρισαν ένα μοναδικό ταξίδι στον χρόνο, στη διάρκεια του οποίου η avant-garde αισθητική τους συνάντησε για άλλη μια φορά την παράδοση μας όταν ο Perry τραγούδησε το ''Είμαι Πρεζάκιας (Πρέζα Όταν Πιείς)'' της Ρόζα Εσκενάζη. Η υποδοχή των περίπου 3.500-4.000 θεατών απέδειξε πως ότι κι αν γίνει ο Έλληνας θέλει το μπουζούκι του.
Ο γράφων όμως ήταν ''αλλού''. Όλες μου οι αισθήσεις ταυτίστηκαν με αυτό το πλάσμα που εμείς οι κοινοί θνητοί γνωρίζουμε με το όνομα Lisa Gerrard. Είτε παίζοντας το κάτι σαν σαντούρι (συγχωρέστε την άγνοια μου), είτε όταν πήγαινε στην άκρη της σκηνής συνοδεύοντας τα κομμάτια, ο χώρος γέμιζε με την παρουσία της. Όταν την άκουγα ένοιωθα πως εξομολογούμαι. Όλες μου οι αμαρτίες αποκαλύφθηκαν κι αυτή αμέσως έσπευδε να απαλύνει τον πόνο που μόλις μου προκάλεσε. Ήταν η Μούσα που σε εμπνέει, η Σειρήνα που σε καλεί για να σε φυλακίσει και η Νέμεσις που στο τέλος όμως πάντα σε οδηγούσε στην κάθαρση. Η ίδια δεν είπε λέξη ανάμεσα στα κομμάτια. Μόνο χαμογελούσε αμήχανα ευχαριστώντας τον κόσμο με τις κινήσεις των χεριών της. Στο τέλος ανέβηκε στη σκηνή μόνη της και με τη συνοδεία πλήκτρων μας χάρισε το καλύτερο κλείσιμο που μπορούσα να φανταστώ και με ένα απλό ''Thank you! You're wonderful'' μας αποχαιρέτησε.
Μπροστά μου όλο το βράδυ καθόταν ένας γκριζομάλλης κύριος γύρω στα 55. Υπήρξαν στιγμές που τον είδα να βάζει τα χέρια στο πρόσωπο και να σκουπίζει τα δάκρυα του με μικρές κινήσεις για να μην τον καταλάβουν οι γύρω του. Τον μιμήθηκα πολλές φορές. Είχε έρθει μόνος του, αλλά τι σημασία έχει; Είμαι σίγουρος ότι χθες υπήρξε κάποια στιγμή που όλοι αισθάνθηκαν μόνοι. Ακόμη και στις μεγάλες παρέες ή στις αγκαλιές των συντρόφων τους. Βλέποντας κάποιους να κάνουν βόλτες στον χώρο κατά τη διάρκεια του live ή να χαζολογούνε τρώγοντας σπόρια και πατατάκια, δεν ξέρω κατά πόσο συνέλαβαν την ουσία των DCD. Όμως τα παρατεταμένα χειροκροτήματα στο τέλος, όταν το κοινό σηκώθηκε όρθιο και τους επευφημούσε, με κάνανε να πιστέψω πως υπάρχει ελπίδα. Μια ελπίδα πως χθες καταλάβαμε έστω για λίγο τους Dead Can Dance.
