Στις 14 Ιουνίου 1995 πεθαίνει στο Λονδίνο ο Rory Gallagher, ένας από τους σπουδαιότερους καλλιτέχνες της rock/blues μουσικής. Γεννημένος στις 2 Μαρτίου 1948 στο Ballyshannon της Ιρλανδίας, ο Rory ξεκινάει να παίζει ακουστική κιθάρα σε μικρή ηλικία με την ενθάρρυνση των γονιών του που ήταν λάτρεις της μουσικής. Αν και αυτοδίδακτος, κερδίζει στα δώδεκα του σε έναν διαγωνισμό ταλέντων και με τα χρήματα του βραβείου αγοράζει μια ηλεκτρική κιθάρα. Καθώς δε μπορούσε να βρει ή να αντέξει οικονομικά την αγορά δίσκων, ανακαλύπτει μέσω ραδιοφώνου τον folk/blues ήχο και ονόματα όπως οι Woody Guthrie, Big Bill Broonzy και Lead Belly. Βελτιώνει τον ακουστικό του ήχο και μαθαίνει να παίζει φυσαρμόνικα, σαξόφωνο, μπάσο, μαντολίνο και banjo. Το μουσικό όργανο όμως με το οποίο θα συνδεθεί ήταν μια Battered Stratocaster του 1961 την οποία απέκτησε μόλις με £100 και η οποία θα τον συντρόφευε για όλη του την καριέρα.
Μετά τη συμμετοχή του σε διάφορα τοπικά σχήματα, ο Gallagher αποφασίζει να φτιάξει τη δική του μπάντα. Έτσι το 1966 σχηματίζει τους Taste μαζί με τους Eric Kitteringham στο μπάσο και τον Norman Damery στα drums, οι οποίοι και θα αντικαταστηθούν δύο χρόνια αργότερα από τους Richard McCracken και John Wilson αντίστοιχα. Υπογράφουν με την Polydor και περιοδεύουν σε Αμερική και Καναδά ως support στο supergroup των Blind Faith. Κυκλοφορούν δύο δίσκους, τον ομότιτλο ''Taste''(1969) και ''On The Boards''(1970), και συμμετέχουν στην αποχαιρετιστήρια συναυλία των Cream, αλλά και στο Isle Of White festival μαζί με τον Jimi Hendrix και τους The Who πριν διαλυθούν στα τέλη του 1970.
Ο Rory θα ξεκινήσει την τεράστια solo καριέρα τους κάνοντας το δισκογραφικό του ντεμπούτο το 1971 με το album που φέρει για τίτλο το όνομα του. Σ'αυτό συμμετέχουν ο Wilgar Campbell στα drums και ο Gerry McAvoy στο μπάσο, ο οποίος θα συμμετάσχει σε όλους τους δίσκους του Rory, μένοντας δίπλα του σχεδόν σε ολόκληρη τη μουσική του καριέρα. Στα 70's ο Gallagher θα κυκλοφορήσει 8 studio και 2 live albums και θα μετατραπεί σε ήρωα της κιθάρας παντρεύοντας με μαεστρία τη rock, τα blues και τη folk. Το 1971 το μουσικό έντυπο Melody Maker θα τον ανακηρύξει International Top Musician of the Year μπροστά από τον Eric Clapton, ενώ ήταν η δεύτερη επιλογή του David Coverdale (μετά τον Jeff Beck) για να αντικαταστήσει τον Ritchie Blackmore στους Deep Purple.
Αν και οι δίσκοι του έχουν πουλήσει πάνω από 30 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως, ήταν οι ζωντανές του εμφανίσεις που του χάρισαν την μεγαλύτερη αναγνώριση. Παρότι οι περισσότεροι καλλιτέχνες δεν περιόδευαν στην Ιρλανδία λόγω της πολιτικής αστάθειας, ο Gallagher φρόντιζε να περιοδεύει τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο κερδίζοντας έναν φανατικό πυρήνα οπαδών, αλλά ταυτόχρονα έγινε και πηγή έμπνευσης για νεώτερους μουσικούς.
Ενώ ο Rory συνέχισε να εμφανίζεται ζωντανά σε όλο τον κόσμο, οι δισκογραφικές παρουσίες του έγιναν αραιότερες κατά τη δεκαετία του '80. Στις 12 Σεπτεμβρίου του 1981 εμφανίστηκε στην Ελλάδα, στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Η συναυλία, μια απ' τις πρώτες εμφανίσεις ξένων καλλιτεχνών που συνέβησαν στη χώρα, είχε 40.000 θεατές και συνοδεύτηκε από σοβαρά επεισόδια των οπαδών με τις αστυνομικές δυνάμεις. Σύμφωνα με την περιγραφή του Rory: <<Ήμασταν βρεγμένοι, τα μάτια μας δάκρυζαν κι όλοι φοβηθήκαμε. Η συναυλία από μόνη της ήταν καταπληκτική. Αλλά ήταν επικίνδυνη. Απλά δεν ήθελα να πεθάνω σ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε..>>. Η συναυλία αργότερα κυκλοφόρησε σε bootleg έκδοση με τον τίτλο ''Live in Athens''.
Το χρόνια πρόβλημα του με το αλκοόλ του προκάλεσαν προβλήματα στο συκώτι, αλλά συνέχισε να περιοδεύει. Στις 10 Ιανουαρίου 1995 δίνει την τελευταία του συναυλία στην Ολλανδία και τον Απρίλιο υποβάλλεται σε μεταμόσχευση ήπατος, η οποία χαρακτηρίζεται από τους γιατρούς επιτυχημένη. Η υγεία του όμως σύντομα θα χειροτερέψει εξαιτίας μιας μόλυνσης από σταφυλόκοκκο με αποτέλεσμα τον θάνατο του στις 14 Ιουνίου 1995. Ο Gallagher θάφτηκε στο νεκροταφείο του St. Oliver κοντά στο Cork της Ιρλανδίας. Ήταν ανύπαντρος και δεν είχε παιδιά. Καθ' όλη τη διάρκεια της μουσικής του διαδρομής, δε σταμάτησε να τοποθετεί πάνω ακόμα κι από την προσωπική του ζωή και υγεία, εκείνο που θεωρούσε ότι τον ολοκλήρωνε ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο: την αγάπη του για τα μπλουζ και το πάθος του να παίζει μουσική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου