Rockwave memories (1 July 2012)

  Μετά την ακύρωση των Black Sabbath, το φτωχό, αν εξαιρέσεις τους Machine Head, lineup και με δεδομένη την γενική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας, η προπώληση των εισιτηρίων δεν πρέπει να ήταν αυτή που περιμένανε στην Didi Music. Έτσι θεώρησαν σωστό να μας στριμώξουν σαν τα πρόβατα στη μικρή σκηνή του Terra Vibe, αφαιρώντας ταυτόχρονα τις ούτως ή άλλως ελάχιστες ανέσεις των προηγούμενων ετών. Η φράση του σεκιουριτά στην είσοδο: ''Αν μπείτε, δε μπορείτε να ξαναβγείτε'', μας έβαλε από την αρχή στο κλίμα. Λόγω της καθυστερημένης άφιξης μας στον χώρο, ζητήσαμε από τον Φώτη, συνεργάτη του Lizard Radio, να μοιραστεί τις εμπειρίες του από τα δύο συγκροτήματα που χάσαμε, τους Planet Of Zeus και τους Unisonic (ας μας συγχωρέσουν οι Lucky Funeral). Ακολουθούν οι εντυπώσεις του:

  ''Όταν με ρωτούσαν τι θα κάνεις από τις 16:00 στη Μαλακάσα, πολύ απλά τους απαντούσα: ''Θέλω να δω Planet Of Zeus!'', και όπως αποδείχτηκε δικαιώθηκα! Με το που πάρκαρα και έφτασα κοντά στην είσοδο, ακούω τις πρώτες νότες του “Leftlovers”, που είναι αναμφίβολα το hit της τελευταίας δισκάρας τους “Macho Libre”. Μόλις που πρόλαβα το τέλος του κομματιού και από κάτω το κοινό είχε ζεσταθεί για τα καλά. Ειλικρινά δεν περίμενα τέτοια ανταπόκριση. Συνεχίσανε με κομματάρες από το δίσκο με κορυφαία το a la Bestie Boys ''Vanity Suit'' και το ομώνυμο του δίσκου. Η εμφάνισή τους άψογη, σίγουρα ήταν η έκπληξη της ημέρας και γενικά ο ήχος τους ήταν ο πιο «δεμένος» από όλες τις μπάντες! Οι δικοί μας PoZ φαίνεται ότι μελέτησαν καλά τη ''Down'' σχολή και περάσανε με άριστα τις εξετάσεις τους! Άξιοι αλάνια!!

  Τους Unisonic τους περίμεναν πολλοί. Έβλεπες τους τύπους με τα Helloween μπλουζάκια τους να κατηφορίζουν σιγά σιγά κοντά στο stage. Και ναι είναι γεγονός, Hansen/Kiske ξανά μαζί! Η εμφάνισή τους επιφύλασσε συγκινήσεις, αλλά ήταν αρκετά μέτρια. Τον Kiske τον έχασα σε μια στιγμή σε μια προσπάθεια να κατέβει από τη σκηνή θέλοντας να ξεσηκώσει το πεσμένο κοινό διασχίζοντας τον διάδρομο μέχρι τον ηχολήπτη, αλλά μάταια. Μέχρι που οι πρώτες νότες του ''March Of Time'' ακούστηκαν από τα ηχεία. Μπορεί οι περισσότεροι να το ευχαριστήθηκαν, αλλά εμένα μου έδωσαν την εντύπωση ότι το κομμάτι ήταν απροβάριστο. Δεν έλειψαν επίσης τα αστεία του «ηλιοκαμμένου» Kiske σχολιάζοντας συνέχεια με το τέλος κάθε τραγουδιού το κατά πόσο λαμπερός και ζεστός είναι ο ήλιος μας εδώ. Έφτανε το τέλος με τα κομμάτια του ντεμπούτου τους να ακούγονται απλά καλά, μέχρι που ο Kiske είπε “one last song”. Και δεν ήταν άλλο από το “I Want Out”! Πανζουρλισμός, το κοινό ξαφνικά ξύπνησε (κι εγώ μαζί τους) αλλά και πάλι αρκετά μέτριοι. Καταφέρανε όμως να κάνουν όλη τη Μαλακάσα να τραγουδάει το refrain του συγκεκριμένου κομματιού.''

  Με την γεύση από το ούζο ακόμη στο στόμα μας, μπήκαμε στον χώρο του festival περίπου στις 18:30, λίγο πριν την εμφάνιση των Paradise Lost. Αρκετός κόσμος είχε μαζευτεί ήδη μπροστά από την σκηνή και περίμενε το οξύμωρο της ημέρας: τη μελαγχολία των Βρετανών κάτω από έναν ήλιο που μάζευε για πλάκα τριαντάρια! Τελικός νικητής αποδείχτηκαν τα ηχητικά προβλήματα, με μεγάλο ηττημένο τον Nick Holmes, ο οποίος από την αρχή παραπονιόταν για τον ήλιο και έφυγε βιαστικά από την σκηνή μετά την ολοκλήρωση της εμφάνισης τους. Encore? Last Year!

  Τι κι αν ξεκίνησαν με την ευχάριστη έκπληξη ''Widow''? Τι κι αν το setlist ήταν αξιοπρεπέστατο? Τι κι αν ο Greg Mackintosh είναι τεράστια μορφή και η υπόλοιπη μπάντα έπαιξε πολύ καλά? Ο ήλιος και η ζέστη δεν μας επέτρεψαν να απολαύσουμε τη μαυρίλα του ''Forever Failure'' και τη μεγαλοπρέπεια του ''Embers Fire'', έτσι το βάρος έπεσε στα πιο συναυλιακά ''Erased'', ''One Second'' και ''Say Just Words'' με το οποίο και κλείσανε. Ο Holmes δεν ακουγόταν καθ’ όλη τη διάρκεια του set και σε στιγμές έδειχνε να κάνει αγγαρεία, κάτι που ήταν και το πιο απογοητευτικό απ' όλα! Αναγνωρίζοντας πως η πικρία με την οποία μείναμε στο τέλος, δεν ήταν αποκλειστική ευθύνη της μπάντας, τους συγχωρούμε και περιμένουμε να τους δούμε όπως τους αξίζει. Σε ένα κλειστό χώρο.

Setlist: Widow - Honesty In Death - Erased - As I Die - Tragic Idol - Forever Failure - One Second - Embers Fire - The Enemy - Say Just Words.

  Στο διάλειμμα μεταξύ των Paradise Lost και των Machine Head διαπιστώσαμε για άλλη μια φορά δυο πράγματα που γνωρίζαμε από προηγούμενες διοργανώσεις: α) Αν επισκεφτείς τις τουαλέτες, ίσως δικαιολογήσεις τους διοργανωτές που μας συμπεριφέρονται σαν ζώα, β) Αν θέλεις να πιείς ή να φας κάτι, πρέπει να συμβιβαστείς με την ιδέα ότι θα χάσεις μέρος ή ακόμη και ολόκληρη την εμφάνιση του επόμενου συγκροτήματος. Το να κάνεις headbanging ακούγοντας το ''Imperium'' περιμένοντας στην ουρά για μπύρες: Αξία ανεκτίμητη! Όταν ξεμπερδέψαμε από τις επικίνδυνες αυτές αποστολές, είχαμε ήδη χάσει τα πρώτα 4 κομμάτια των Machine Head. Τα προβλήματα στον ήχο ήταν και πάλι εκεί, αλλά η παρουσία του Robb Flynn ήταν αρκετή για να τα υπερκαλύψει! Ο Dave McClain (ο οποίος εμφανίστηκε με μπλουζάκι Van Halen) είναι από τους πιο εντυπωσιακούς drummers στη metal σκηνή. Αν και τους παρακολουθήσαμε από μακριά, ολόκληρη η εμφάνιση των Αμερικάνων συνοψίζεται στην προτροπή του frontman τους: ''Headbang motherfuckers''! Μακάρι να ήμασταν πάλι 25!

Setlist: I Am Hell (Sonata In C#) - Old - Imperium - Beautiful Mourning - Locust - Aesthetics Of Hate - Darkness Within - Halo - Davidian.

  Γνωρίζοντας το πρόβλημα που είχε ο Ozzy με τη φωνή του λίγες μέρες πριν εμφανιστεί στη χώρα μας, υπογράψαμε από πριν συγχωροχάρτι και περιμέναμε κάποιο ελαφρώς κουτσουρεμένο setlist. Και κάπως έτσι κύλησε η βραδιά. Όποιος ήθελε να βρει λόγους για να θάψει την εμφάνιση του Madman, μπορούσε να βρει πάρα πολλούς. Αρπαχτή, φωνητικές δυσκολίες, υπερπροβολή της προσωπικής του μπάντας ειδικά από τη στιγμή που έχει τέτοιες σημαντικές προσωπικότητες μαζί του κτλ, κτλ, κτλ.! Προσωπικά ο Ozzy μου απέδειξε για ακόμη μια φορά ότι είναι από τις πιο ειλικρινείς παρουσίες στο heavy metal. Με τις αδυναμίες και τα λάθη του. Θα μπορούσε με διάφορα tricks να μας κρύψει το πρόβλημα με τη φωνή του, αλλά δεν το έκανε.

  Περίπου στις 22:00 τα φώτα χαμηλώσανε και έφτασε η στιγμή για τον/τους headliner(s). Ozzy Osbourne & Friends λοιπόν και αφού στριμωχτήκαμε σχεδόν πίσω από τον ηχολήπτη (ο οποίος έδειχνε πως ήταν εκεί μόνο και μόνο για να βλέπει καλύτερα τη συναυλία), τα video walls ξεκίνησαν να δείχνουν στιγμές από το παρελθόν του Ozzy με τους Black Sabbath, αλλά και την προσωπική του καριέρα. Η βραδιά ξεκίνησε με την προσωπική του μπάντα στη σκηνή και...''Bark At The Moon'' με τον εξαιρετικό Gus G να αποδίδει άψογα την σολάρα του Jake E. Lee! Συνέχεια με ''Mr. Crowley'' και κομμάτια από την 80's πορεία του Ozzy με μια ιδιαίτερη προτίμηση στο ''Blizzard Of Ozz''! Και κάπου εκεί έρχεται η πρώτη Black Sabbath στιγμή με το instrumental ''Rat Salad'' το οποίο εμπλουτίστηκε με το solo του Gus G. και του Tommy Clufetos στα drums. 

  Ο Madman επιστρέφει στη σκηνή φέρνοντας μαζί του τον Geezer Butler και τον Slash (κάποιος πρέπει να πει στον Ozzy ότι έχει φύγει εδώ και περίπου 20 χρόνια από τους Guns n' Roses). Τα χτυπήματα στη μπότα των drums μαρτυράνε το τι θα ακολουθήσει: ''I am iron man'' και ξεκινάει το Black Sabbath μέρος της βραδιάς. Συνέχεια με ''War Pigs", όπου ο γράφων έριξε τη μισή μπύρα πάνω του από τη χαρά, και ''N.I.B.'' με τον Butler να μας στέλνει στον έξω από δω! Κάπου εκεί αποχωρούν οι Slash και Gus G και στη σκηνή ανεβαίνει ο Zakk Wylde, ο οποίος είναι και ο πιο ''Iommi'' από τους 3 κιθαρίστες. "Fairies Wear Boots'', ''Crazy Train'', ''I Don't Wanna Change The World'' και ''Mama, I'm Coming Home'' με τον Wylde να το αποδίδει άψογα με την a la Jimmy Page διπλή κιθάρα. Κάπου εκεί ανεβαίνουν όλοι στη σκηνή για να παίξουν το τελευταίο τραγούδι της βραδιάς. Ναι, το ''Paranoid''! Η μπάντα υποκλίνεται, τα πυροτεχνήματα φώτισαν τη σκηνή και ένας κουρασμένος Ozzy μας ευχαρίστησε για τελευταία φορά.

Setlist: Bark At The Moon - Μr. Crowley - Suicide Solution - I Don't Know - Shot In The Dark - Rat Salad - Iron Man - War Pigs - N.I.B. - Fairies Wear Boots - Crazy Train - I Don't Want To Change The World - Mama, I'm Coming Home - Paranoid.



Οι περισσότεροι από τους 5-6 χιλιάδες οπαδούς που παρευρέθηκαν προχθές στη Μαλακάσα αποχώρησαν με ένα χαμόγελο στα χείλη τους. Σίγουρα σε όλους έλειψε ο Tony Iommi και η συνύπαρξή του με τον Ozzy πάνω στη σκηνή. Παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής όμως καταλαβαίνεις ότι κάποια ντουέτα είναι γραφτό να είναι μαζί.

Υ.Γ. Sunshine, Μάνο, Ειρήνη, Φώτη και Ανδρέα σας ευχαριστώ για την παρέα!